De Gibbon Experience!!!

Onze Gibbon Experience, waarbij we drie dagen en twee nachten via ziplijnen van boomhut naar boomhut zullen vliegen in het Bokeo Nationaal Park begint als volgt: onze eerste compagnon, een 40-jarige Duitse cameraman en fotograaf snauwt me af omdat ik eerst naar zijn nationaliteit vraag in plaats van zijn naam. Dit is Tom. Onze tweede groepsgenoot, Oliver, een 24-jarige Schotse student rechten zegt na een korte hallo helemaal niets. Dan maken we kennis met de rest van ons groepje; een op leeftijd gekomen viertal (de oudste zijn 60 en 65 jaar) die niet eens hallo zeggen, zelfs geen oogcontact maken. Ze hoeven niets te zeggen, we zien dat het Amerikanen zijn.

MAAR...een eerste indruk is niet altijd allesbepalend, dat is de eerste les van the Gibbon Experience. Als we na twee uurtjes hobbelen en bobbelen over onverharde wegen aankomen in het Bokeo NP zijn we al dikke vrienden, en de band zal nog snel hechter worden gedurende de komen drie dagen.



Na twee uurtjes wandelen door groene dalen en over stijle hellingen vol reusachtige bamboe(struiken?) die ons doet denken aan het spelletje Mikado, mogen we onze gordels aandoen en ons aan de eerste zipline vastklikken. Ik bijt de spits af en sla een luide YIIIHHAAAA van opwinding als ik hoog boven de grond vlieg, recht de eerste boomhut binnen. Er volgen snel nog 7 uitbundige kreten achter me. En zo zippen we over diepe valleien aan kabels van soms wel 400 m lang, afgewisseld met mooie stukken wandelpad door groene jungle. We zijn op slag collectief "zipverslaafd".



Dan vliegen we de boomhut binnen waar we zullen overnachten. Het is gewoon te gek voor woorden, "treehouse 4" is ontegensprekelijk de nummer 1 in ons lijstje van tofste slaapplaatsen! We slapen in de honeymoon suite (een klein houten platform, bevolkt door alle soorten jungleleven) bovenaan in de boomhut, een dikke 40 m boven de grond. Het avondeten wordt gebracht door de kok via de ziplijn, want dat is de enige weg van en naar deze boomhut.



's Morgens met het eerste licht en het luide gezang van de vogels wrijven we eens goed in onze ogen... het is geen droom!

Dag twee zippen we verder over valleien en trekken we dieper de jungle in tot aan de waterval. Ideaal voor een verfrissende duik! Dan meldt Roger, onze 65-jarige maar uitermate fitte vriend, dat hij twee bloedzuigers tussen zijn tenen heeft gevonden. En ja, "dieper de jungle in" staat gelijk aan bloedzuigerparadijs. Bert haalt een joekel van zijn enkel, die 30 minuten later nog bloedt. Voor de zekerheid doen we een bodycheck, die we later op de dag nog grondiger (laat de fantasie maar werken) zullen herhalen nadat we een riviertje zijn overgestoken. Linda's woorden: "Kijk je navelbuik goed na, daar verstoppen ze zich graag", zijn nog niet koud of we zien een wriemelend beestje uit Bert z'n buik bewegen! Bij volgende jungletrek draagt hij z'n spannend zwembroekske :-)
Bert breekt het bloedzuigerrecord met 8 stuks, dus we zijn blij dat we in onze boomhut kunnen, hoog boven de grond. Tot we in het rieten dak een dikke harige vogelspin zien kruipen...
Na een slapeloos nachtje (gesnurk, gewriemel van ratten, en ja, ook een heel klein beetje schrik van alle immense spinnen) doen Tom en Bert een dauwtochtje zippen vooraleer we ons klaarmaken voor de terugkeer naar de beschaafde wereld op grondniveau. Maar niet vooraleer we ons nogmaals door bloezuigerland begeven natuurlijk!



Het afscheid van de vier Amerikanen in hartelijk. De andere twee mannen blijven nog een nachtje in Huay Xai en hebben niet veel moeite om ons te overhalen hetzelfde te doen voor een afscheidsfeestje (of "welkom terug in de beschaving-feestje", elke reden om te feesten is een goeie). Lao Lao noemen we vanaf nu "the Devil's juice". We steken de volgende ochtend de Lao-Thaise grens over met flanellen benen. Het was een waardig Laotiaans afscheid.

Slooooow boat naar de Thaise grens

Van Luang Prabang tot de Thaise grens over de Mekong kan op 6 uur met de speedboat indien je masochitische trekjes vertoont (de passagiers moeten een helm dragen om eventule crashes, ongeveer elke week door verborgen onderwaterrotsen, op te vangen). Wij opteren voor de relaxtere optie, twee dagen van 8 uur varen.

We vullen de dag met lezen, slapen, samen cocoonen in de slaapzak bij frisse ochtendwind, praten en plannen.

Een heerlijk niets-doen-tijd , acht uur niksen. Jammer genoeg hebben we geen lunchpakket bij en stopt de boot niet voor lunch, maar een Beerlao brengt uiteraard wat troost en maagvulling.

We overnachten in Pak Beng, een raar dorpje in the middle of nowhere dat leeft van pendelaars tussen de Thaise grens en Luang Prabang. Het laatste wat we hier verwachten is een heuse bakkerij met de BESTE chocolade croissants ter wereld!

's Nachts zorgen wij voor de verandering voor het gebruikelijke nachtlawaai als we de vliegende kakkerlak die op 10 cm van Bert's gezicht zit buiten proberen te krijgen. Dat de stroom 's nachts uit gaat, helpt natuurlijk niet.

Gewapend MET enkele chocolade croissantjes en een lunchapkket gaan we aan boord voor onze laatste Mekong-etappe van deze reis. Wat een stroom, de lichtjes van de schelde verbleken wat bij deze levensader.

De bedelmonikken van Luang Prabang

Werelderfgoed! Dit wil zeggen charmant stadje, leuke straatjes en vele tempels met kleurrijke monniken. Een ideale rustplaats voor elke reiziger, die hier dan ook te talrijk aanwezig is om dit de ideale rustplaats te laten zijn.
Loas is tot nu toe het duurste land van Z.O. Azie, in tegenstelling tot wat iedereen ons verteld had. De prijzen moeten het laatste jaar verdriedubbeld zijn, zeker in dit stadje. Dit komt omdat vele toeristen de waarde van het locale geld niet (willen) kennen. Een goed voorbeeld: wij kopen een kg appels voor 5000 kip (halve euro). Enkele minuten later koopt een Amerikaanse dame 1 appel voor 8000 kip! Kan je de Laotianen dan kwalijk nemen dat ze buitensporige bedragen vragen? Naar Europese normen blijft het uiteraard goedkoop, maar in verhouding betalen we een half Laotiaans maandloon om een fiets te huren voor 1 dag.



Luang Prabang vindt echter ook Bert's zwakke plek... na 4 maanden trakteert hij zich op een lekkere, ijskoude Duvel (wel nog zonder een olifant). Gigantisch teveel betaald maar ook gigantisch goed gesmaakt!
Na het toerisctische van Luang Prabang snakken we naar de eenvoud van de natuur, we kunnen niet wachten op onze "Gibbon Experience"...

Phonsavan en de vlakte der kruiken

Laos is het meest gebombardeerde land "per hoofd" in de wereld. Vrij cynisch, aangezien dit een van de minst betrokken landen in de oorlog was. Maar de Vietcong zochten hier schuilplaats met als gevolg dat in de meeste plaatsen van deze provincie meer bommen gedropt zijn dan er inwoners zijn.

We komen hier voor de merkwaardige "vlakte der kruiken", waar honderden reusachtige kruiken, soms tot 6 ton, verspreid liggen over enkele vierkante meter. Niemand weet waarom, of met welk doel, ze hier geplaatst zijn.

Men vermoedt dat het graven zijn, maar de locals houden meer van het verhaal dat in de kruiken Lao Lao (zelfgestookte whiskey) werd bewaard. Mysterieus en indrukwekkend, we worden er bij alles aan herinnerd dat we in een (deels ontmijnd) mijnenveld lopen. Niet in de bosjes gaan plassen dus...

Dorpelingen, en vooral kinderen, sterven of verliezen nog regelmatig benen of armen terwijl ze het land bewerken of als ze ze opgraven om te verkopen als oud ijzer. Je kan er echt niet omheen, we zien bommen omgevormd tot BBQ's, zitbanken, bloempotten, lampenkappen, visvijvertjes en ga zo maar door.

We doneren ons dagbudget aan het MAG (http://www.mag.org/) de internationale ontmijningsdienst die fantastisch werk verricht. We eten dan maar wat meer 1 $ maaltijdjes, die evengoed fantastisch smaken. Al dan niet met bestek gemaakt van gerecycleerde bommen.

We zitten op een vlakte van 1200 meter, we voelen de Laotiaanse winter...

Vliegen in Vang Vieng

Aankomst in Vang Vieng is vrij confronterend. We waren wel gewaarschuwd dat backpackers dit dorpje hebben overgenomen, maar volle TV-bars met kijklustige Friends-fans is er voor ons toch een beetje over. Slaapplaats vinden buiten dit circus is dan ook een moeilijke bevalling. Terwijl Bert enkele Lao biertjes drinkt (en op de bagage past, niet te onderschatten :-) ), loop ik anderhalf uur het stadje rond, om ten slotte in een hotelletje te balanden dat Bert na 2 minuten vindt :-S

Voor het eerst sinds Mongolie ervaren we de koude, en vissen we onze windstopper diep vanonder uit de rugzak. Hij ruikt nog steeds een beetje naar paarden.

Uit ons vel bibberen doen we ook de volgende dag, als we na vijf minuten tuben al aan't klappertanden zijn. We drinken een mojito voor het goede doel, alles wat daarna komt is een poging om het warm te krijgen. Onze innerlijke mens mag dan wel wat opgewarmd zijn, Bert's lippen zien akelig blauw. We staan te nippen aan een whiskeytje in onze zwembroek, de barman draagt een muts en handschoenen.

Dat er met zoveel beschonken waaghalzen op de superhoge swings en snelle glijbenen niet meer ongevallen gebeuren, is bijna niet te geloven. Op die paar uur dat we hier zijn zien we drie luchtbotsingen.





De tijd vliegt, de zon is zo goed als onder, de waarborg voor onze tractor-binnen-band zijn we toch al kwijt dus drijven we op ons dooiste gemak het laatste uurtje rivier af, de laatste bochten in't pikkedonker. Het is er prachtig, wij alleen in deze donkere rivier omringd door stijle bergen en een bijna volle maan.

Croissants in Vientiane

Om 6 u 's morgens in een hoofdstad toekomen is normaal gezien nooit fijn, in Vientiane is het dat wel! We krijgen een lift van onze nieuwe vriend, vinden snel een leefbare kamer (met lakens die eens niet naar de vorige gasten ruiken maar naar heerlijk geurend wasmiddel!) EN stoten op een bakkerij waar ze croissants hebben van Belgisch niveau. We geraken niet bij de ambassade van Myanmar voor ons visa, in de plaats doen we ons tegoed aan chocolade broodjes en ovenverse croissants... een climax na drie maanden sponsbrood.

Vientiane moet wel een van de meest relaxte hoofdsteden ter wereld zijn, het levenstempo is hier trager dan de Mekong stroomt. We huren een fiets voor een dag en worden eens niet van onze sokken gereden. De Gouden stupa, Vientiane's belangrijkste attractie, is in feeststemming. Het ziet er oranje van de monniken en de dames mogen alleen de tempel betreden in Laotiaanse rok.

's Avonds keren we terug naar het festival en zien we monniken heen en weer wiegelen in een stokouden draaimolen. We eten vet dat eruit zag als kip, mmm.
Vooraleer we aan de volgende etappe beginnen, bezoeken we nog het Buddhapark, waar een beeldhouwer zijn vreemde fantasie uitdrukte in bizarre beelden en pompoenvormige huisjes.

Nog een tempel in Champasak

De Ankor Wat tempel van Laos bevindt zich in Champasak. We twijfelen even of er nog een tempel bij kan op onze teller maar na drie maanden zitten we nog ver van onze limiet. In Champasak zijn we (bijna) de enige toeristen en dat is, samen met de rust van dit piepkleine dorpje, heerlijk.

Met het fietske richting tempel in het vroege ochtendlicht, banaan kopen onderweg, fietsketting om de "vijf botten" eraf, Goele een paar keer eraf rijden (behalve die keer dat Bert roept:" Als ge mij voorbij steekt dan trouwen we"...), om aan tekomen om 7 u 56. Vier minuten te vroeg blijkbaar, want de inkomprijs schiet de hoogte in! Na vier minuten buiten het hek te hebben gewacht (twee meter terug!!??), zakt de prijs weer op zijn normale niveau, een voorproefje op de Laotiaanse logica...

De tempel stelt inderdaad een beetje teleur, maar het uitzicht is prachtig, wat het op zich al de moeite maakt om naar hier te komen.

Onze geplande twee-uur-durende boottrip worden er vijf, na twee uur vertraging maar we slagen er nog net in om de laatste twee plaatsen op de slaapbus naar Vientiane te bemachtigen! De slaapbus ziet er fantastisch uit met een dubbel bed. Ons geluk kan niet op en we tellen de twee uur wachttijd af.
Onze teleurstelling is navenant als blijkt dat we op de gewone zitbus moeten plaatsnemen in een soort van kruipkelder ;-( . Als we na twee minuten al worden getrakteerd op laobiertjes door onze Laotiaanse buur, is onze "miserie" al snel "verdronken"!!