De Gibbon Experience!!!

Onze Gibbon Experience, waarbij we drie dagen en twee nachten via ziplijnen van boomhut naar boomhut zullen vliegen in het Bokeo Nationaal Park begint als volgt: onze eerste compagnon, een 40-jarige Duitse cameraman en fotograaf snauwt me af omdat ik eerst naar zijn nationaliteit vraag in plaats van zijn naam. Dit is Tom. Onze tweede groepsgenoot, Oliver, een 24-jarige Schotse student rechten zegt na een korte hallo helemaal niets. Dan maken we kennis met de rest van ons groepje; een op leeftijd gekomen viertal (de oudste zijn 60 en 65 jaar) die niet eens hallo zeggen, zelfs geen oogcontact maken. Ze hoeven niets te zeggen, we zien dat het Amerikanen zijn.

MAAR...een eerste indruk is niet altijd allesbepalend, dat is de eerste les van the Gibbon Experience. Als we na twee uurtjes hobbelen en bobbelen over onverharde wegen aankomen in het Bokeo NP zijn we al dikke vrienden, en de band zal nog snel hechter worden gedurende de komen drie dagen.



Na twee uurtjes wandelen door groene dalen en over stijle hellingen vol reusachtige bamboe(struiken?) die ons doet denken aan het spelletje Mikado, mogen we onze gordels aandoen en ons aan de eerste zipline vastklikken. Ik bijt de spits af en sla een luide YIIIHHAAAA van opwinding als ik hoog boven de grond vlieg, recht de eerste boomhut binnen. Er volgen snel nog 7 uitbundige kreten achter me. En zo zippen we over diepe valleien aan kabels van soms wel 400 m lang, afgewisseld met mooie stukken wandelpad door groene jungle. We zijn op slag collectief "zipverslaafd".



Dan vliegen we de boomhut binnen waar we zullen overnachten. Het is gewoon te gek voor woorden, "treehouse 4" is ontegensprekelijk de nummer 1 in ons lijstje van tofste slaapplaatsen! We slapen in de honeymoon suite (een klein houten platform, bevolkt door alle soorten jungleleven) bovenaan in de boomhut, een dikke 40 m boven de grond. Het avondeten wordt gebracht door de kok via de ziplijn, want dat is de enige weg van en naar deze boomhut.



's Morgens met het eerste licht en het luide gezang van de vogels wrijven we eens goed in onze ogen... het is geen droom!

Dag twee zippen we verder over valleien en trekken we dieper de jungle in tot aan de waterval. Ideaal voor een verfrissende duik! Dan meldt Roger, onze 65-jarige maar uitermate fitte vriend, dat hij twee bloedzuigers tussen zijn tenen heeft gevonden. En ja, "dieper de jungle in" staat gelijk aan bloedzuigerparadijs. Bert haalt een joekel van zijn enkel, die 30 minuten later nog bloedt. Voor de zekerheid doen we een bodycheck, die we later op de dag nog grondiger (laat de fantasie maar werken) zullen herhalen nadat we een riviertje zijn overgestoken. Linda's woorden: "Kijk je navelbuik goed na, daar verstoppen ze zich graag", zijn nog niet koud of we zien een wriemelend beestje uit Bert z'n buik bewegen! Bij volgende jungletrek draagt hij z'n spannend zwembroekske :-)
Bert breekt het bloedzuigerrecord met 8 stuks, dus we zijn blij dat we in onze boomhut kunnen, hoog boven de grond. Tot we in het rieten dak een dikke harige vogelspin zien kruipen...
Na een slapeloos nachtje (gesnurk, gewriemel van ratten, en ja, ook een heel klein beetje schrik van alle immense spinnen) doen Tom en Bert een dauwtochtje zippen vooraleer we ons klaarmaken voor de terugkeer naar de beschaafde wereld op grondniveau. Maar niet vooraleer we ons nogmaals door bloezuigerland begeven natuurlijk!



Het afscheid van de vier Amerikanen in hartelijk. De andere twee mannen blijven nog een nachtje in Huay Xai en hebben niet veel moeite om ons te overhalen hetzelfde te doen voor een afscheidsfeestje (of "welkom terug in de beschaving-feestje", elke reden om te feesten is een goeie). Lao Lao noemen we vanaf nu "the Devil's juice". We steken de volgende ochtend de Lao-Thaise grens over met flanellen benen. Het was een waardig Laotiaans afscheid.