Vliegen in Vang Vieng

Aankomst in Vang Vieng is vrij confronterend. We waren wel gewaarschuwd dat backpackers dit dorpje hebben overgenomen, maar volle TV-bars met kijklustige Friends-fans is er voor ons toch een beetje over. Slaapplaats vinden buiten dit circus is dan ook een moeilijke bevalling. Terwijl Bert enkele Lao biertjes drinkt (en op de bagage past, niet te onderschatten :-) ), loop ik anderhalf uur het stadje rond, om ten slotte in een hotelletje te balanden dat Bert na 2 minuten vindt :-S

Voor het eerst sinds Mongolie ervaren we de koude, en vissen we onze windstopper diep vanonder uit de rugzak. Hij ruikt nog steeds een beetje naar paarden.

Uit ons vel bibberen doen we ook de volgende dag, als we na vijf minuten tuben al aan't klappertanden zijn. We drinken een mojito voor het goede doel, alles wat daarna komt is een poging om het warm te krijgen. Onze innerlijke mens mag dan wel wat opgewarmd zijn, Bert's lippen zien akelig blauw. We staan te nippen aan een whiskeytje in onze zwembroek, de barman draagt een muts en handschoenen.

Dat er met zoveel beschonken waaghalzen op de superhoge swings en snelle glijbenen niet meer ongevallen gebeuren, is bijna niet te geloven. Op die paar uur dat we hier zijn zien we drie luchtbotsingen.





De tijd vliegt, de zon is zo goed als onder, de waarborg voor onze tractor-binnen-band zijn we toch al kwijt dus drijven we op ons dooiste gemak het laatste uurtje rivier af, de laatste bochten in't pikkedonker. Het is er prachtig, wij alleen in deze donkere rivier omringd door stijle bergen en een bijna volle maan.